این مسخره نیست که ذهن ما طرحی، طرح مشخصی، از خوشبختی داشته باشد؟ طرحی از خوشی، عشق، پیروزی و یا حتی هیجان و یا حتی آرامش!
ذهن ما میتواند دست های زندگی را ببندد؟ یا باید یکی بزنیم پس سرمان و بهش بگوییم دست از سر ما و دنیا بردارد و به حال خود بگذارد؟