گاهی یه تصویر بهت میگه چی میخوای، چی دوست داری باشی، چجوری دوست داری زندگی کنی.
قلبم باز درد میکنه. ناخن هام بالاخره بعد از صبر بسیار به مرحله خیلی قشنگ شدن نزدیک شدن. ایشالا بمونن واسم و به چیزی گیر نکنن برخورد نکنن زیر چاقو و لای پاشنه کفش نرن. ناخن خوشگل کردن رو تو یه دوره ای با یه پسره فلان بهمان شده یاد گرفتم. فقط این یه خوبی رو داشت. چون به دست و ناخن اهمیت میداد منم حساس شده بودم و بعدا چون خودم خیلی خوشم اومده بود باهام موند دیگه. شما از بی خاصیت ترین اکس هاتون چه چیز خوبی براتون مونده؟
اون تصویری که گفتم رو امروز خودم کشیدم.
خودم رو یه جورایی سپردم. یعنی دست از تلاش برداشتم. تلاش واسه تلاش نکردن ! تو حالت متلاشی بی تلاشی هستم… مثلا گاهی واقفم به اینکه کارم سمی و غلطه ولی میگم من کی باشم که بخوام حالا سمی نباشم. متلاشی بی تلاشی رو متوجه میشید؟
گاهی فقط میتونی بخش خیلی کوچیکی از اون تصویر رو زندگی کنی. و خب تجربه ثابت کرده که بهتره «دلخوش به همین مقدار باشید!»
یه میل شدید پنهانی به اشتباه کردن در من وجود داره که هی همیشه از همه طرف مهار شده. واسه همینه گاهی میزنه به سرم برم خودمو غرق کنم، یه جوری همه اشتباه های نکرده ام رو یکجا کنم.
من کلی تو زندگیم اشتباه کردم نه که نکرده باشم. اما اشتباه آگاهانه نه. به ندرت اشتباه آگاهانه کردم. یعنی وقتی اشتباه کردم که عقلم نرسیده.و در لحظه فکر می‌کردم کارم درسته. اما یه مدل اشتباه ها هست که تو میدونی داری غلط میکنی اما میکنی چون … نمی‌دونم چرا. نمی‌دونم چی میشه که بعضیا استاد این مدل اشتباه کردنن شاید وسوسه درونشون قویه یا اونا در برابر وسوسه ضعیفن. من این مدل اشتباه رو واقعا خیلی کم کردم. چون با اجازه حاجی‌تون پی اچ دی کنترل نفس داره. همین این در من تبدیل شده به یه معظل.
رفیق ناباب میطلبیم.