معمولا وقتی به دهه ی بیست زندگی ام فکر می کنم مخصوصا آن سالهای اولش از روش و منش حتی گاه از افکار و احساسات و البته از انتخاب هام خوشم نمی آید. اما گاه چیزهایی را در خودمِ آن روزها می بینم، لابلای نوشته ها، فیلم ها و شاید بیشتر عکس ها، که کم و بیش برمی انگیزاندم. مثلا بی خیالی ام نسبت به اشیاو ابزار، بی توجهی ام نسبت به جزییات و تهی بودنم از وسواس، و سخت کوشی ام را از منِ آن روزها دوست دارم.
به هرحال منِ حالا شاید کمی وسواسی و خرده گیر باشد اما منِ باهوش تری است منِ مهربان تری است.خیلی هم منِ باکلاس تری است!