نوشته های بی ملاحظه
هم سابق هم فعلینوشته های بی ملاحظه
هم سابق هم فعلیآخرین دقیقه ی اردیبهشت
امشب دعوت جالبی ازم شد. شیر تو شیر عجیبی شده. امروز آخرین روز اردیبهشتی بود که بیشتر از همیشه نوشتم. الان هم این پست را دارم توی جاده مینویسم.
ته همه ی این ها سیاه ترین تهشان این است که هیچکدام نشوند... من بمانم و حوضم. اگرچه من توی دو پست قبل سرزمینی را دیدم پر از ذرات معلق نورانی و هیچ سیاهی ته این ماجراها نمیبینم، اما خب فرض کنیم من و حوضم باز تنها بشویم چیز غریبی نیست دست کم آرامش عادت و سکون که هست. مثل امروز که بعد از یک هفته غذای بیرون گرفتن. یک کاسه عدس گرفتم زیر شیر که بشورم یکهو انگار پرنده ای توی سینه ام آرام شد و قرار گرفت. گفتم آخیش! چقد عدس شستن خوبه!
من که دنبال آرام و قرار گرفتن نیستم اما پرپر هم نمیزنم برای چیزی...
سرزمین
بارونه
یاد اون بخش از "کوری" افتادم که میرن زیر بارون دوش می گیرن. برای من بهترین قسمت داستان اونجاست.
یه سرزمینی هست که توش ذراتی نورانی معلق هستن. توش هیچ ناممکنی نیست. مثلا حتی شهر شکلاتی بچگی های ما! که وسایل،خونه ها، دیوارا و پنجره ها و همه چیزش از شکلات ساخته شده بودو میتونستی هرجا هر چیزی رو اراده کردی بخوری و اون چیز مزه ی شکلات میداد. اینم ممکنه.
انقد گناه دارم که عنوانم یادم رفت!
پارو پوره شدم این چند روز. و به گمانم تازه بیشترش مانده!
نمیدانم میرسم که این کار را امسال به سرانجام برسانم یا نه. اما من هر چه توی چنته داشتم رو کردم و کون قلمبه ی مبارک لاغر و سیاه شد از بس دویدم.هنوز هم جا نزدم و نمیزنم. پس بخواهم همچین قلمبه همچون کون قبلی ام صحبت کنم باید بگویم: دیگر حرجی بر من نیست! (یعنی گناه و اعتراضی متوجه من نیست). شد شد! نشد هم گور پدرش. منم آدمم خب گناه دارم!
الانم انقد خسته ام که نمیدونم چی میخواستم بنویسم. شاعر میگه: دلا بسوز که سوز تو کارها بکند نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند. عتاب یار پری چهره عاشقانه بکش که یک کرشمه تلافی صد جفا بکند
زندگی
زندگی اینه.
صبح بیدارشدم چشمامو باز کردم و فکر کردم: زندگی اینه. همین زندگی که انقدر درباره اش شعر گفتن و آهنگ ساختن و حرف زدن و کتاب نوشتن. همینه. همین خونه ی موقتی که هر روز صبح توش بیدار میشم. همین نیمرو و خیار گوجه ی صبحونه که دوستش دارم. همین کارایی که همیشه دو ساعت از وقت انجامشون عقبم. همین نگرانی ها و بیم و امیدهای کوچیک و بزرگم. زنگ تلفن مامان و جمله ی همیشگی اش:"ناهار داری؟". همین آدمای دیگه که به نظرم مهربون، باهوش، بیخود، عوضی، خنگ، باحال، دل بزرگ یا دل کوچیک، جسور، بدبخت یا گداصفت میان. همین نسیم های خنک. همین پشه های خونخوار. زندگی همین سی و یک سالگی منه که با خیلی چیزا کنار اومده اما قبولشون نکرده. کلیشه است؟ اما دروغ که نیست: زندگی همین امروز و همین ساعته.
Every minute of an hour...
Don't think about the rest
And it's life
Live is life
Live is life
Live
some airplay of our version of events
I'm not afraid
They can read all about it
Read all about it
اردبیهشت
اول های وسط های اردیبهشت بود فکر کنم که من از خدا خواستم یک طوری بشود. وای اگر آنطوری بشود...!
اردیبهشت امسال طولانی بود. دلم میخواهد از چیزهای "دیگر" بنویسم. اما توی عمرم انقدر تا حالا "تمرکز نبوده ام"! (یک استاد ایتالیایی مشنگ و خیلی بامزه داشتیم که اینطوری می گفت) و هیچ چیز غیر از اینکه دوباره باید بروم مدارکم را بدهم ترجمه (!) به ذهنم نمی رسد. و خب سخت است. رفت و آمد از همه چیز توی دنیا سخت تر است. و از همه ی رفت و آمدها، رفت و آمد توی آخر بهار و اول و وسط تابستان سخت تر است. حالا هی بنشینم فکر کنم چرا من هیچ کار نمی کنم؟ بس که همه چی رو سخت می کنی دیگه!!
ولایت ها و آدم ها
ماه هاست ولایت پدری ام نرفته ام.. اسم بهتری برایش پیدا نکردم. چون خب خانه ام که اینجاست. حس می کنم شهرم هم اینجاست چون به اینجا احساس تعلق خاطر بیشتری دارم. و انصاف هم که داشته باشم بیشتر اتفاقات زندگی ام همینجا افتاده اند. قبلا دلتنگ آنجا می شدم. زیاد. الان دلم تنگش نیست. اصلا هیچ حسی بهش ندارم. حالا نه که عاشق اینجا باشم نه. من به گمانم از اول هم همین بودم. خاک برایم فقط خاک است و بس: خاک! و آدمها؟ بستگی دارد کی بیشتر مثل خودم باشد او میشود هم نژاد من. نه که مثلا از پوششی خاص و غذایی متفاوت خوشم نیاید یا موسیقی محلی برنیانگیزاندم، که به عکس من جان می دهم برای این چیزها. ولی برایم فرقی ندارد که کی از کجا این ها را ارائه می دهد. همانطور که اگر کسی به جای این ها، افتضاحی را ارائه دهد سوالی که هرگز از خودم نمیپرسم این است که او کی از کجاست.
و البته پرواضح است دیگر که به نظرم نادان ترین آدم ها برچسب زننده های کی از کجایی هستند.
مروری بر یک عکس
معمولا وقتی به دهه ی بیست زندگی ام فکر می کنم مخصوصا آن سالهای اولش از روش و منش حتی گاه از افکار و احساسات و البته از انتخاب هام خوشم نمی آید. اما گاه چیزهایی را در خودمِ آن روزها می بینم، لابلای نوشته ها، فیلم ها و شاید بیشتر عکس ها، که کم و بیش برمی انگیزاندم. مثلا بی خیالی ام نسبت به اشیاو ابزار، بی توجهی ام نسبت به جزییات و تهی بودنم از وسواس، و سخت کوشی ام را از منِ آن روزها دوست دارم.
به هرحال منِ حالا شاید کمی وسواسی و خرده گیر باشد اما منِ باهوش تری است منِ مهربان تری است.خیلی هم منِ باکلاس تری است!
شعر
این که با خود می کشم هر سو، نپنداری تن است
گور گردان است و در او آرزوهای من است
آتش سردم که دارم جلوه ها در تیرگی
چون غزالان در سیاهی دیدگانم روشن است
من نه باغم، غنچه های ناز من تکدانه نیست
پهن دشتم لاله های داغ من صد خرمن است
سینه ام اتش گرفت و شد نگاهم شعله بار
خانه می سوزد، نمایان شعله ها از روزن است
آه سیمین گوهری گمگشته در خاکسترم من بمانم، او فروریزد، زمان پرویزن است
سیمین بهبهانی
ولعم برای رسیدن به خواسته ام نمی گذارد کار دیگری بکنم.
شخصی یکبار آمد و از من راجع به کاری که میخواست انجام بدهد راهنمایی خواست. من چیز زیادی در رابطه با کارش نمی دانستم اما با توجه به شناختم از آن آدم و آن سوال های احمقانه اش فکر میکردم این یارو به جایی نمی رسد. رسید. به چیزی که میخواست رسید. مهم نیست چقدر به نظر بقیه شوت بیایی. مهم نیست چقدر اشتباه کنی. سوال های احمقانه بپرسی و کارهای مسخره انجام بدهی. مهم نیست آنها چه فکری راجع به آدمی می کنند که توی ذهنشان گیج و پرت و جامانده است. این زندگی، زندگی آنها نیست. این زندگی توست. آنها فقط تصویر و صدا و علامت هستند یا گاهی نویز و خش.
هیجان زندگی
فکر کنم نباید این را اینجا بنویسم اما می نویسم. میخواهم شفاف تر باشم و آزادتر. و اینجا واقعی تر.
باورم... نه که نشود می شود چون قبلا هم از این خل بازی ها زیاد درآورده ام: یک ماه یا شاید هم بیشتر وقتم را الکی توی سایت های دانشگاه ها هدر دادم. یک سایت دولتی و درست و درمان هست که همه چیز را شسته رفته و آماده برای امثال من گذاشته. البته عمرا این سایت را پیدا نمی کردم اگر این یک ماه گذشته آن همه خل بازی در نمی آوردم. ولی خب قبلا هم دیده بودمش. یک دهم نگاهی انداخته بودم و کودن وار بسته بودمش!
حالا لیست انتخاب هایم روبرویم است. اینکه تعدادشان زیاد نیست اول خوشحالم کرد. می شود توی دو سه روز همه را گشت. اما بعد به وحشتم انداخت: این ها خیلی کم اند. با توجه به اینکه هر کدام هم احتمالا محدودیت های خاص خودشان را دارند. نمی دانم چه می شود. امروز داشتم فکر می کردم همه ی هیجان زندگی به همین است. که نمی دانی چه می شود. و به خاطر همین حتما غمگین ترین آدمها آنهایی هستند که توی زندگی شان هیچ چیز نمی شود.
امروز حالم بهتر است. معلوم نیست؟
روزهای هات داگی
دیروز رفته ای کاهو و گوجه و لوبیاسبز و بادمجان و کدو و لیمو ترش و کلی چیزهای رنگی و تازه ی دیگر خریده ای و امروز ساعت دو نیم ظهر زنگ میزنی هات داگ ویژه سفارش میدهی اگر اسم این فروپاشی و بحران نیست، پس فروپاشی و بحران توامان چه چیز دیگری می تواند باشد؟!
زده به سرم. زدم به خاکی... .
دروغ؟ بلدم. بهترش را هم بلدم! وقتی هرگز دروغگو نبوده ای می توانی بهترین دروغ ها را بگویی.
الان هات داگه رسید... واقعا هم مزه ی سگ داغ می دهد. دست کم پنج سال بود نخورده بودم. و دست کم تا پنج سال دیگر هم نخواهم خورد! از خودم خجالت می کشم این چه آشغالی است.
اما به هرحال من دروغگو نیستم. پتانسیلش هم چیز بیخودی است توی وجودم که میشد چیز بهتری باشد مثل گرم و صمیمی بودن که حتی ذره ای استعدادش را هم ندارم.
به چیزهای جدی فکر میکنم. به تمام کردن همه چیز.
پی نوشت: هات داگ را کشیدم بیرون نان ساندویچ را با کاهو و خیارشورو گوجه اش خوردم.
In Bruges
چند شب پیش In Bruges رو دیدم. حرف نداشت.
I do not avoid life no matter how shitty it is
اعتراف می کنم این چند روز گذشته انقدر ترسیده بودم و ناامید بودم که هیچ کاری نکردم. هیچی.
الانم هنوز ناراحتم. ولی به هرحال فردا باز شروع می کنم. یعنی قدمم سرجاشه.
اولین کاری که هر روز انجام میدم شونه کردن موهامه. یعنی پا میشم از رو میز برس رو برمیدارم. میشینم رو تخت، با دقت و باملاحظه، با طمانینه موهامو شونه می کنم. اول دسته های کوچیک بعد دسته بزرگ تر بعد شونه ی نهایی. تقریبا نود درصد مواقع این اولین کاریه که در طول روز انجام میدم. اون ده درصد باقیمونده هم به هر علتی که اینکارو نکرده باشم تا ظهر یا نهااایتا خیلی دیر بشه بعدازظهر باید موهامو شونه کنم. دیروز موهام رو هم شونه نکردم. تازه غروب فهمیدم!
بچه که بودیم میگفتیم اگر میخوای چیزی اتفاق بیفته بهش فکر نکن. به هر چی که فکر کنی یعنی فرصت وقوعشو سوزوندی. چون همیشه اون چیزی اتفاق میفته که تو بهش فکر نکردی. متاسفانه من خیالپرداز خوبی هستم. اما زندگی باید بزرگتر و شگفت آورتر ازین حرف ها باشه مگر نه؟
فردا صبح میرم کاهو و گوجه و میوه میخرم. و حواسمو جمع می کنم که پرت نشه!
*"You cannot find peace by avoiding life, Leonard"
The hours*