خیلی جالبه هر چی بیشتر خودتو از آدما بیرون میکشی فروتر میشی،
چون راه و روششونو بلد نیستی و اهمیتی هم نمیدی، اون وقت توی نابلدِ بی خیال میشی امن ترین سوراخ واسه رفع و رجوع حسابگری های بقیه.
همین اتفاقا دست مایه ی خیلی از داستان های جذاب هم هست. قهرمان داستان آدم جامعه گریزیه که از ناشی گری و بیخیالیش تو پیچیدگی های روابط اجتماعی سواستفاده میشه و در نهایت با وجود اینکه بی گناه ترین شخصیت داستانه همه ی کاسه کوزه ها سرش شکسته میشه چون احتمالا بزرگترین گناه که سازگار نشدن با قواعد نانوشته بین ادماست رو مرتکب شده.
هیچی بازم به چیزی که روحم ازش بی خبره متهم شدم. و البته دست خودم نیست که به تخضمم نیست.