خوش به حال اینایی که وبلاگ دردلی و فحش به این و اون دارن. منم یکی دوتا داشتم قبلا این ور و اونور، بعد انقد در زندگی فرو رفتم یا زندگی در من فرو رفت که وقت نمی‌شد اصلا شرح فرورفتگی ها رو بنویسم. این شد که بستم. حالا ولی جایی ندارم برای چسناله و فحش کشی. حقیقتا کسی رو هم ندارم که مخش رو کار بگیرم. خودم عموما پای درددل کسی نمیشینم و طبیعتا از کسی هم توقع ندارم.
هیچی دیگه، امشب خواب ندارم. از زمین و زمون عصبانی ام. و تا اون نقطه ای که شروع کنم به داد و بیداد کردن نصف وجب فاصله دارم. شما فرض کنید یکی شروع کنه به کتک زدنتون بعد تو همون حال بگه تو نباید درد بکشی تو نباید قربانی دیگران باشی. نباید بذاری کسی کتکت بزنه! با یه همچین آدمایی سر و کار دارم… کتک کاری روانی طبیعنا.